Najczęstszą przyczyną wymagającą rekonstrukcji powieki jest resekcji w chirurgicznym leczeniu zmian nowotworowych. W przypadku ubytku niepełnej grubości rekonstrukcja polega na odtworzeniu blaszki przedniej powieki. Do tego celu stosowany jest przeszczep skóry pełnej grubości pobrany z małżowiny usznej czy też z powieki górnej u osób u których stwierdzamy jej nadmiar z powodu wiotkości. Inną metodą jest zastosowanie płatów skórnych zawierających mięsień okrężny oka i przesuwanych w miejsce ubytku.

W przypadku ubytku pełnej grubości powieki sposób rekonstrukcji uzależniony jest od szerokości ubytku w płaszczyźnie czołowej. Proste zeszycie brzegów rany możliwe jest przy ubytku powieki nie przekraczającym ¼  jej szerokości u pacjentów młodych i 1/3 u starszych. Ta różnica związana jest z większą wiotkością tkanek u seniorów.

Największy problem związany jest jednak z przypadkami wymagającymi rekonstrukcji ponad połowy szerokości powieki. Wymaga to zarówno odtworzenia jej blaszki przedniej (mięsień okrężny, skóra) jak i tylnej (tarczka, spojówka). W tym celu stosowane są płaty przesunięte z okolicy skroniowej czy policzkowej. W niektórych przypadkach wymagają one usztywnienia  przeszczepem chrząstki lub tkankami z podniebienia twardego zawierającymi okostną lub śluzówkę oraz odtworzenia spojówki powiekowej. W celu wykorzystania tkanek jak najbardziej zbliżonych do rekonstruowanej powieki dolnej wykorzystuje się płaty preparowane z przeciwległej powieki górnej.

Natomiast w przypadku całkowitego ubytku powieki stosuje się płaty osiowe ze środkowej oraz bocznej części czoła. Przy rozległych ubytkach niektóre metody wymagają czasowego znacznego ograniczenia widzenia po stronie operowanej a także wielu zabiegów modelujących w celu osiągnięcia jak najlepszego efektu funkcjonalnego oraz estetycznego.

Źródło:
M. Kęcik, Metody rekonstrukcji powieki górnej w chirurgicznym leczeniu nowotworów. V Łódzkie Forum Okulistyczne. Okulistyka, Łódź 2008.
Zdjęcia: http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/a/aa/Blueye.JPG